İlk başta çocuklar ağaçlara tırmanıp, büyüklerin yüreyiğini hop ettiriyor sonra büyükler ağaçlara çıkıp ellerini bırakıyor... Bir kısmı "büyüklüğünü" kabul etmiş çıkıyor, bir kısmı inatçı "ben düşmem" diyor ama her durumda da kalp o hoplamayı hissediyor... Çocuklar aşağıda, tutmaya hazırlıklı, düşmemesini umut ederek, gün olup devranın dönmesini yaşıyor

Çocuk gibi doğasına bırakmaktan başka seçenek yok...

Seçeneksizlik de bu yüzyıl insanın işi değil sanırım